Xuan Pablu I (en llatín: Ioannes Paulus PP. I), de nome secular Albino Luciani (17 d'ochobre de 1912, Canale d'Agordo (es) – 28 de setiembre de 1978, Ciudá del Vaticanu) foi'l papa númberu 263º de la Ilesia católica y soberanu de la Ciudá del Vaticanu dende'l 26 d'agostu de 1978 hasta la so muerte, asocedida 33 díes dempués. El so pontificáu foi unu de los más curtios de la hestoria, dando llugar al más recién añu de los trés papes. Foi'l primer papa nacíu nel sieglu XX y tamién el postreru en morrer en dichu sieglu. Coles mesmes ye l'últimu pontífiz italianu hasta la fecha, y el postreru d'una llarga socesión ininterrumpida de papes italianos a lo llargo de más de cuatro sieglos, empecipiada con Clemente VII en 1523.
Foi declaráu Siervu de Dios pol so socesor, Xuan Pablo II, el 23 de payares de 2003, el primer pasu nel camín a la santidá. El papa Francisco confirmó la so virtú heroica'l 8 de payares de 2017 y proclamó-y Venerable.
Antes de celebrase'l cónclave que lu escoyó, espresó'l so deséu de nun ser escoyíu, confesando a aquellos más cercanos a él qu'arrenunciaría al papáu si yera escoyíu, pero cuando los cardenal escoyer sintióse obligáu a aceptar.[4] Foi'l primer papa qu'escoyó un nome compuestu, "Xuan Pablu", n'honor a los sos dos predecesores, Juan XXIII y Pablo VI. Esplicó que quixo homenaxar a dambos al sentise estimosu y en delda con ellos por nomalu obispu y cardenal, respeutivamente. Tamién foi'l primer papa n'utilizar el númberu "I" nel so nome, llamándose "Xuan Pablu Primeru".
Los sos dos socesores, Xuan Pablo II y Benitu XVI, recordaron la so actitú cercana, atenta y cariñosa en múltiples ocasiones. N'Italia ye recordáu colos apellativos de "Il Papa del Sorriso" (El papa de la sorrisa)[5] y "Il Sorriso di Dio" (La sorrisa de Dios).[6] La revista Time y otres publicaciones referir a él como "The September Pope" (El papa de setiembre).[7]